Onderstaande tekst en foto's komen uit het boek 'Arnhemse molens en hun geschiedenis' geschreven door G.B. Janssen en uitgebracht door uitgeverij Matrijs in samenwerking met de Stichting Vrienden van de Gelderse Molen.
Voor wie meer wil weten over boeken over de geschiedenis van Arnhem, moet eens een kijkje nemen op de site van uitgeverij Matrijs: www.matrijs.com

Op 4 maart 1847 kwam in de raad van Arnhem een aanvraag aan de orde van Albertus Burgers, molenaar te Elden, om een wind- annex rosmolen voor het malen van koren, run en mout te mogen oprichten aan de Rosendaalseweg nabij het huis 'Schoonzicht'  ter hoogte van de Raapopseweg. Hiervan werd het volgende raadsverslag gemaakt: 'Gelezen den Rekweste van Albertus Burgers, gericht aan Zijne Majesteit den Koning, strekkende om in de gemeente van Arnhem op te rigten eenen windkoorn, run en moutmolen, en daaronder te plaatsen eenen rosmolen, betoogende dat hieraan in de gemeente Arnhem eene dringende behoefte bestaat, en verlangende dien molen te plaatsen in de gemeente van Arnhem aan den Rozendaalschen weg, nabij Schoonzicht, op een streep grond, hem af te staan door den eigenaar Hermanus Peeters.'
Naar de vraag of er behoefte aan een dergelijke molen bestond, was reeds in januari 1847 door de stedelijke controleur bij de belastingen, L. van Toll, een onderzoek ingesteld. Hij was echter helemaal niet overtuigd van die dringende noodzaak. Daartoe had hij zijn licht opgestoken bij verschillende molenaars in de stad. Een van die molenaars was J.P. Thomassen, eigenaar van een korenmolen aan de Amsterdamse Straatweg. Deze had grote bezwaren tegen de komst van een nieuwe molen en sprak de controleur daar op aan. Thomassen exploiteerde toen reeds een stoomkorenmolen en kon - volgens eigen zeggen - nagenoeg alle ingezetenen van Arnhem van meel voorzien. Dit trok de controleur in twijfel, omdat er vanuit Arnhem ook graan naar Huissen werd gezonden om daar te laten malen. Maar volgens Thomassen kwam dat omdat die betrokken molenaar bij zijn verhuizing naar Huissen al zijn klanten had kunnen behouden. Wat het rekwest van Burgers betrof, legde van Toll minder de nadruk op de noodzaak, maar zag het meer als een poging om onder de stedelijke belastingen uit te komen. Hij gaf de raad het volgende advies: 'Dientengevolge heb ik de eer UEdAchtb. te dienen van berigt, consideratien en advijs: dat mij uit voorschreven adres is gebleken, voor zooverre de adressant daarstelt, dat er eene dringende behoefte aan eenen dergelijken molen, als de adressant zoude willen oprigten, bestaat, bezijden de waarheid is. dat mij, uit de ten dien opzigte ingewonnen informatien, is gebleken, dat er onder de molenaars zich bevinden, die behalve zij hunne kalanten gerieven, daarenboven voor de gemeenten Elden, Driel, Elst en Bemmel koorn malen; dat meermalen de koornmolenaar Thomassen mij verklaard heeft, hij in staat zoude zijn, door zijne stoomkoorn molen, zoo niet geheel, dan voor het grootste gedeelte der Stads ingezetenen van gemalen koorn zoude kunnen voorzien; dat die molenaar ook maalt run en mout en voorzien is van een rosmolen.
Ik vind het punt, wáár deze molen zoude geplaatst worden zeer gevaarlijk voor de stedelijke belastingen, daar dezelve moeijelijk voor de surveillance is. Dat het waar is, dat er granen naar buiten deze gemeente te malen gezonden worden, en wel bij den molenaar onder de gemeente Huissen, doch deze hebben geene andere redenen, dan dat die molenaar hier vroeger dat bedrijf heeft uitgeoefend en zijn kalanten bij hem, op zijn verzoek, bij zijne verhuizing gebleven zijn.
Ik geef UEdAchtb., om alle bovenstaande redenen, in bedenking, om het gedane verzoek niet in te willigen, of zoodanig als UEdAchtb. mogten vermeenen te behoren.
Hoewel er bij het, volgens het KB van 31 januari 1824 (de voorloper van de latere Hinderwet), ingestelde onderzoek geen bezwaren van de omwonenden waren binnengekomen, liet de raad het advies van de stedelijk controleur zwaar wegen en weigerde een gunstig advies aan het rekest te verbinden:
'En in aanmerking nemende, dat door de in deze gemeente bestaande molens, waaronder één, welke door een stoomwerktuig wordt gedreven, geene behoefte aan de oprigting van meerdere molens bestaat, en dat het buitendien in het belang van de belasting niet raadzaam is, althans ter bedoelde plaatse zoodanige molen toe te laten. Heeft de Edelachtbare Raad goedgevonden tegen het gedane verzoek te adviseren'.
Burgers liet zich echter niet uit het veld slaan en ruim een jaar later, op 27 juli 1848, werd in de Arnhemse gemeenteraad weer een verzoek om een windkorenmolen te mogen oprichten, behandeld. In dit geval betrof de discussie een dubbele aanvraag, want ook de molenaar Jacobus M. Kemperman uit Huissen had een aanvraag voor een concessie ingediend bij de provinciale overheid om een windkoren-  en pelmolen te mogen oprichten. Beide aanvragen werden gesteund door een aantal stedelijke bakkers en meelverkopers, zoals H.J. van der Horst en D. Hofmans.
Enkele molenaars, waaronder uiteraard Thomassen met zijn stoommolen, maakten nog wel bezwaren tegen de dreigende concurrentie, maar daar had de raad verder geen boodschap aan. De concurrentie onder de korenmolenaars was zeer groot. Elke uitbreiding werd nauwlettend in de gaten gehouden en niet zelden kwam het voor dat er ter zake meteen door meerdere molenaars bezwaarschriften werden ingediend. Maar tijden veranderden snel en in tegenstelling tot een jaar eerder, bleek er thans wel behoefte te bestaan aan nog een korenmolen.
Uit het bijgevoegde rapport van de belastingcontroleur klonk ineens een heel andere toon die door de raad werd overgenomen
'Overwegende dat bij vroegere declinatoire advijzen bij de aanvragen tot oprigting van molens in deze gemeente destijds minder behoefte aan dezelve niet alleen bestond, maar ook uit het oogpunt der stedelijke belastingen, het aangewezen punt tot de oprigting voor de zekerheid der Stedelijke belastingen op het gemaal bedenkingen baarde en waaromtrent ten aanzien van den grond op welke deze molens zullen worden daargesteld niet die vreeze bestaat.
Overwegende dat evengemeld antidotaal rekwest (van Thomassen c.s.) in strijd met het besluit van den 31 Januari 1824 , de strekking heeft de concurentie tegen te gaan.'
Volgens de vroede vaderen waren er dan ook 'geen termen te vinden om tegen de inwilliging der beide verzoeken te adviseren.' Op 27 oktober 1848 kreeg Jacobus Kemperman een bouwvergunning voor windkoren- en pelmolen en Albertus Burgers voor een stenen windkorenmolen. Opmerkelijk was wel dat beide molenaars hetzelfde perceel claimden, dat op dat moment nog toebehoorde aan de tapper Johannes Bouwman. Op 11 augustus 1848 deelde deze het College van B&W mede dat hij de grond beloofd had aan Burgers.
'De ondergeteekende neemt de vrijheid aan UEdel Achtbaren voor te dragen, dat hij wel aan Albertus Burgers, koornmolenaar te Elden, beloofd heeft dit stuk land No. 576 tot het bouwen van een molen te zullen afstaan, maar dat hij noch dit noch eenig ander stuk beloofd heeft aan J. Kemperman te zullen verkopen of aftestaan, tenzij Albertus Burgers, den ondergetekende van zijn belofte mocht willen ontslaan, die echter verklaard heeft daartoe in geen geval te zullen overgaan, waarom hij verzoekt dat aan denzelven Kemperman geen verlof tot het bouwen van een molen op land aan den ondergeteekenden behoorende verleend mag worden.'
Het betrokken perceel (sectie F 576) was oorspronkelijk 14.20 are groot en destijds als moesgrond in bezit van de koopman Gerrit de Croes. Deze verkocht het perceel omstreeks 1841 aan Bouwman, die enige jaren later het noordelijk deel (sectie F 780) aan de Amsterdamse Straatweg, ter grootte van 5.00 are, ervan afscheidde en verkocht aan Albertus Burgers. Kemperman viste weer eens achter het net. Al vanaf 1840 probeerde hij vergeefs wederom vaste voet in Arnhem te krijgen. Acht jaar nadien had hij eindelijk een vergunning, maar geen plaats om de molen op te richten. Hij zocht nu verder zijn emplooi in Huissen.
In de nabijheid van de plaats waar Burgers zijn molen wilde bouwen, stonden al twee stellingmolens niet ver van elkaar, namelijk 'De Harmonie' van eerdergenoemde Thomassen en een van Van Vollenhove. De molen van laatstgenoemde stond ten noorden van de Amsterdamse Straatweg en heette eigenlijk 'De Verwachting', maar stond bekend als 'De Roode Haan' naar de ernaast gelegen herberg met die naam. De molen van Burgers werd 'De Hoop' genoemd, naar de gelijknamige molen in Elden, waar Burgers waarschijnlijk eerder had gewerkt. Door wie Burgers de stellingmolen liet bouwen, is niet bekend, waarschijnlijk door de bekende Arnhemse molenbouwer Looman. Wel exact bekend is de locatie van deze inmiddels reeds lang verdwenen molen. Onderzoek in het kadastraal archief leverde op dat hij gestaan moet hebben ten zuiden van de Amsterdamse Straatweg, in een driehoek ten westen van de Frombergstraat en ten oosten van de Rozenstraat. Op een kadastrale  hulpkaart, vervaardigd op 30 augustus 1848, staat het door Albertus Burgers verworven perceel ingetekend met daarop de plattegrond van een molen. De kadastrale omschrijving van het perceel sectie F 780 was korenmolen, huis en erf, groot 5.00 are. Het is opmerkelijk dat de molen werd gebouwd tegen de uiterste oostelijke rand van het perceel. De romp van de molen grensde aan de moestuin van de buurman.


Albertus Burgers, de nieuwe molenaar aan de Amsterdamse Straatweg, was geboren te Bemmel op 21 januari 1822 als zoon van het echtpaar Hendrik Burgers en Cornelia Jansen. Zijn vader oefende daar het gecombineerde beroep van bakker-tapper uit nabij het kasteel Kinkelenburg. Toen Albertus ongeveer 18 jaar oud was, vertrok het huisgezin naar de Millingerwaard, waar Hendrik werkzaam was als steenovenbaas op de steenfabriek van Arnoldus Terwindt. Drie zonen zochten eveneens een toekomst in de baksteenindustrie en niet zonder succes. Maar Albertus had andere ambities. Hij werd hoogstwaarschijnlijk molenaar op de winkorenmolen 'De Hoop' te Elden.
Op 31 mei 1846 trouwdw hij te Arnhem met de 21-jarige Mina Link, dochter van wijlen de Arnhemse paardenarts Johan Gotfried Link en diens echtgenote Mientje Tubbing. Albertus Burgers woonde tot 1870 aan de Amsterdamse Straatweg en verhuisde toen pas naar Klarendal wijk L 483, later gewijzigd in Klarendalseweg 86 (thans 82). Het echtpaar kreeg negen kinderen: Hermina Antonia (1847), Johannes Hendrikus Godfried (1848), Geertruida Wilhelmina (1851), Hendrikus (1855), Lucia Willemina (1857), weer een Hermina Antonia (1860), Lucia Theodora (1863-1868), Frederika Anna (1865), en weer een Lucia Theodora (1868).
In de eerste jaren van zijn bestaan heeft 'De Hoop' enkele uitbreidingen ondergaan. Het was de tijd dat de invloed van buitenlandse industriële ontwikkelingen langzaam doordrongen in Nederland. De uitvinding van de stoommachine door James Watt in 1769 bracht grote mogelijkheden met zich mee, waarvan ook de molens konden profiteren. Het aandrijven met behulp van een stoommachine werd in het tweede kwart van de 19e eeuw toepasbaar voor windmolens. J.P. Thomassen was een van de eerste molenaars in Arnhem, die met een dergelijk stoomwerktuig zijn molen liet draaien. Om een windmolen draaiende houden, is de molenaar afhankelijk van voldoende wind en die was niet altijd beschikbaar. Om dit probleem te ondervangen waren er twee alternatieven: naast de molen een roskorenmolen bouwen, of de windmolen geschikt maken voor aandrijving van de maalstenen door een stoommachine.
Albertus Burgers koos vooralsnog voor het eerste alternatief om zijn klanten constant van gemalen graan te kunnen voorzien.
De zaken gingen kennelijk voor de wind, want begin januari 1851 stuurde hij een adres aan de Koning 'om nevens zijnen windkorenmolen eenen roskorenmolen te bouwen'. B&W van Arnhem werden daarvan op 25 januari in kennis gesteld en op 15 maart 1851 werd het verzoekschrift in de Raad behandeld. Er waren geen steekhoudende bezwaren ingediend en in april 1851 kreeg Burgers de gevraagde concessie om op het perceel sectie F299 een rosmolen te plaatsen, onder de voorwaarde dat de rosmolen alleen gebruikt mocht worden voor het malen van graan en nimmer tegelijk met de windkorenmolen. In de periode 1848-1854 moest Burgers veel investeren. Daartoe leende hij geld bij een van zijn Klanten, de meester-broodbakker Johannes Wolters van der Weij. In november 1853 was dat fl. 300,-; in mei en juni 1854 een gezamenlijk bedrag van fl. 800,- en in januari 1855 nog eens fl.300,-. Genoemde bakker had zijn bakkerij en winkel op de Korenmarkt, hoek Muntersteeg.
Minder zorgen hoefde Burgers zich te maken over de grondbelasting, omdat beide molens en het woonhuis gedurende acht jaar na de bouw waren vrijgesteld van de belasting op gebouwde eigendommen. Deze vrijstelling was bepaald bij de wet van 28 maart 1828. Mogelijk heeft Burgers bij zijn aanvraag ook gedacht aan het malen van mout voor de naast zijn molenbedrijf gelegen bierbrouwerij 'de Kroon' van de firma Werthemann en Türstig. Het is echter niet bekend of hij de brouwerij tot zijn klanten kon rekenen. De meeste afnemers waren plaatselijke bakkers, zoals de eerder genoemde Wolters van der Weij en de meelverkopers D. Hofman c.s., die hem bij zijn aanvraag hadden gesteund. Een heel belangrijke klant was echter de garnizoensbakkerij aan de Klarendalseweg, die het brood bakte voor de in de Willemskazerne gelegerde 'Gele Rijders'.
Burgers kocht begin jaren vijftig van zijn buurman een smalle strook grond van 1.30 are, waardoor de molen op het erf een meer centrale ligging kreeg. In 1852 bouwde hij ook een woonhuis bij de molen. Het molencomplex kwam hiermee op een totale oppervlakte van 6.30 are en bestond uit een korenmolen (sectie F850), groot 1.30 are, een rosmolen (sectie F 849), groot 1.40 are en een woonhuis met erf (sectie F 851), groot 3.60 are.
De zaken gingen nog steeds voorspoedig. De rosmolen was pas enkele jaren in gebruik of de lichtelijk gehandicapte Burgers - hij had een verdikking aan zijn linkerhand - onderkende de voordelen van een stoommachine en wilde ook met zijn tijd meegaan. Op 12 december 1853 verzocht hij 'om zijne windmolen in te rigten tot stoomkorenmolen'. Het besluit om een stoommachine te installeren was niet gebaseerd op economische gronden, maar ingegeven door de wens de continuïteit van het malen te verzekeren - een organisatorische verbetering dus. De wind was namelijk geen bedrijfszekere factor. Begin januari 1854 werd hem de vergunning verleend met inachtneming van de noodzakelijke aanpassingen. Zo moest voor de brandveiligheid de houten schuur waarin de rosmolen was geplaatst, worden afgebroken en vervangen door een stenen gebouw, bedekt met aangestreken pannen. Dit lokaal was bestemd voor de stoommachine. De zoldering moest minstens twee meter boven de stoomketel worden aangebracht en de schoorsteen, die van een behoorlijke hoogte moest zijn, mocht niet tegen de molen worden aangebouwd. De laatste voorwaarde was dat binnen één jaar na afgifte van de vergunning de zaak in exploitatie moest zijn. De rosmolen bleef wel bestaan, maar werd kennelijk niet meer gebruikt. In de Provinciale Verslagen van Gelderland over de jaren 1855 tot 1869 wordt Burgers genoemd als exploitant van een stoomkorenmolen met één stoomketel met een vermogen van 8 PK.

In 1864 kocht Burgers op de Mussenberg voor fl. 3.000,- een stuk grond ter grootte van 26.10 are van het St. Catharina Gasthuis. Dit perceel was sinds 1614 in eigendom van deze liefdadige instelling. Na verloop van 2,5 eeuw had dit perceel nog exact de zelfde vorm. In 1870 richtte hij zijn blik daarheen en verkocht het molencomplex aan de Amsterdamse Straatweg aan de Arnhemse architect Jan Hendrik Persijn. Nog hetzelfde jaar werden de molen en het huis afgebroken. De oude stenen werden voor het merendeel gebruikt voor de bouw van een nieuwe molen op Klarendal. Waarom Burgers een andere locatie voor zijn molenbedrijf zocht, is niet duidelijk. Misschien bood de architect als projectontwikkelaar een dusdanig hoog bedrag dat hij daarvoor de molen kon afbreken en elders opbouwen, een jaar klandizie kon missen en nog geld overhouden ook. Er gaat ook een verhaal dat de molenaar door de commandant van het garnizoen gedwongen zou zijn om de molen in de richting van de militaire bakkerij te verplaatsen. De molen aan de Amsterdamse Straatweg zou te ver weg zijn en wilde de molenaar de klandizie behouden, dan moest 'de berg maar naar Mohammed' komen. Het is een wat ongeloofwaardig verhaal. Op de eerste plaats omdat de afstand tot de garnizoensbakker voor de militaire autoriteiten niet van belang kon zijn; Burgers moest het meel daar brengen en het graan moest hij hoogstwaarschijnlijk aan de Rijnkade halen, want de benodigde hoeveelheden tarwe konden door de boeren in de omtrek niet worden geleverd en moesten dus per schip worden aangeleverd.
De nieuwe molen werd op Klarendal gebouwd. Die naam is afgeleid van het voormalige landgoed Klarenbeek, dat zich uitstrekte tussen de Velperweg, Hommelseweg, Stenen Tafel, Hoogte Tachtig en het landgoed Bronbeek. Door zijn relatief lagere ligging was de locatie op Klarendal, waar de molen nagenoeg als eerste bouwwerk op de heuvel werd gebouwd, minder gunstig dan aan de Amsterdamse Straatweg, waar de molen aan de Rijnzijde op de hoge Veluwerand had gestaan. Bij de bouw van de molen was alleen het oudste deel van de Catharijnestraat aangelegd. Deze straat loopt van de molen naar het Velperpoortstation en is nog steeds gedeeltelijk bebouwd met bejaardenwoningen van de Drie Gasthuizen. Deze woningen, die gebouwd werden na de cholera-epidemie in 1866, kregen als eerste in Arnhem riolering.
Burgers had ter vervanging van zijn concessie aan de Amsterdamse Straatweg een nieuwe vergunning gekregen 'tot oprichting eener stoom-koornmolen in Klarendal, gedreven door een stoomtuig van 8 PK'. Op de door hem van het St. Catharina Gasthuis gekochte grond had hij zes arbeiderswoningen laten zetten aan de huidige Oogststraat. Van de afbraak van de oude en de opbouw van de nieuwe molen is niet veel bekend, alleen dat de molenmaker uit Deventer kwam. In 1870 kwam de molen gereed met een aparte ruimte voor de stoommachine en enige tijd later ook een paardenstal. Burgers noemde de nieuwe molen 'De Hoop', later heeft Reijmes de molen omgedoopt met de huidige naam 'De Kroon'. Burgers liet ook een nieuw woonhuis bouwen op de hoek van de Klarendalseweg en de Oogststraat, waar thans de Gebroeders Oostdam hun zaak hebben. In de muur van dit pand bevindt zich nog een gevelsteen met de naam van de eerste bewoner.

Gedeelte van een kadastrale hulpkaart uit het dienstjaar 1872. Op het perceel staan de molen met daartegenaan de paardenstal en een aparte ruimte voor de stoommachine ingetekend. Al deze opstallen vormden met de grond eromheen het kadastrale perceel C nr. 3187. Het gearceerde perceel rechts aan de Klarendalseweg was de woning van van Albertus Burgers (sectie C nr 3188). De zes arbeiderswoningen die aan de Oogststraat stonden, zijn te situeren op de plaats waar een inham is getekend langs het smalle deel van het perceel.

De exploitatie in Klarendal Burgers had een kapitale molen laten bouwen, bijna 20 meter hoog, met maar liefst zeven koppels maalstenen. Drie koppels werden met windkracht aangedreven, zoals dat thans nog het geval is. Vier koppels op de huidige graanzolder konden door de stoommachine worden aangedreven. Hoogstwaarschijnlijk was zijn zwager, de timmerman Frederik Orth, sinds 1850 gehuwd met Antonia Link, financieel bij de molen betrokken en daardoor mede-eigenaar. Er waren in die tijd, naar zeggen, acht molenaarsknechten werkzaam en enkele paarden voor het vervoer van graan en meel. De garnizoensbakkerij lag op ongeveer 300 meter afstand van de molen, achter het zogenaamde Klein Arsenaal. De molen stond aanvankelijk midden in het open veld buiten de stad. De rogge, haver en gerst kwamen uit de omgeving. In 1874 werd de stadsuitbreiding van Arnhem met nieuw elan ter hand genomen en werden in de wijk Klarendal geleidelijk nieuwe straten aangelegd. Albertus had weinig geluk en heeft niet lang gemalen op Klarendal. Zijn vrouw Mina Link overleed reeds op 12 februari 1873 en ook hij stierf betrekkelijk jong, op 59-jarige leeftijd op 4 maart 1881. Er leefden toen nog zeven kinderen, waarvan Johannes afstand had gedaan van zijn erfrecht, zodat de boedel verdeeld werd onder de zes resterende kinderen, waarvan drie nog minderjarig waren. Geertruida Wilhelmina (1851-1893) was inmiddels getrouwd met de meester-smid Fransiscus Lambertus Frenck, die aan de Hommelseweg 19 zijn smederij had. Hij werd voogd over de minderjarige kinderen. Albertus' zoon Hendrik was sinds 1878 molenaar op vaders molen. Uit de Memorie van Aangifte bleek dat Albertus inderdaad maar voor de helft eigenaar was van de korenmolen en de bijbehorende huizen: - R 1425: huis en erf                                97 centiare - R 1427: idem                                        85 centiare - R 1428: idem                                        80 centiare - R 1429: idem                                        90 centiare - R 1430: idem                                        90 centiare - R 1431: molen, machinekamer en erf         11.90 are - R 1435: huis en erf                                  1.50 are                              Wel was hij voor het geheel eigenaar van een perceel grond aan de Klarendalseweg (sectie R 1424), groot 26.20 are. De netto erfenis bedroeg fl. 2598,49, geen al te groot bedrag. Tussen Hendrik Burgers en zijn zwager Frenck boterde het kennelijk niet. Tot 1866 werd de molen door de Erven Burgers verder geëxploiteerd, maar in dat jaar kwam de concessie op naam te staan van Lambertus Frenck. Hendrik Burgers die sinds 1883 een concessie had voor een magazijn van brandstoffen aan de klarendalseweg nabij de molen, begon in 1886 een eigen stoommaalderij in de Oogststraat. De stoommachine in de maalderij van Burgers had maar een vermogen van 7 PK, terwijl Frenck er een van 12 PK had geïnstalleerd. Bovendien werkten bij hem op de Klarendalse molen twee molenaarsknechten. Veel succes had Hendrik Burgers niet met zijn eigen onderneming en reeds in 1889 keerde hij terug als pachter van de ouderlijke molen. Na het overlijden van zijn zuster Hermina Antonia Burgers op 25 augustus 1891 vond er bij onderhandse akte van 28 augustus 1891 een boedelscheiding plaats, waarbij smid F.L. Frenck als de meest vermogende, zijn zwager en schoonzusters uitkocht en molen en woningen in eigendom verwierf. Zijn zwager Hendrik Burgers bleef huurder van de molen voor fl. 15,75 per week. Bij hem werkten een volwassen knecht en nog een jongen. Na het overlijden van Geertruida Frenck-Burgers op 17 maart 1893 vond op 10 juni daaropvolgend wederom een boedelbeschrijving plaats. Frenck hertrouwde met Christina Antoinette van Haren. Zij overleed al op 27 oktober 1899. Omdat zij in gemeenschap van goederen met Frenck gehuwd was en geen testament had nagelaten, ging de helft van de bezittingen naar haar moeder, broers en zusters. Deze aanslag op het familiekapitaal zal Frenck wel genoodzaakt hebben om de molen te koop aan te bieden. Hendrik Burgers, die de molen nog steeds in pacht had, was inmiddels gehuwd met Elisabeth Hiemstra en woonde aan de Steenstraat 103. Hij zag nu zijn kans schoon en kocht zijn vaders molen terug.

Detail van een kaart uit 1634 door Nicolaas en Isaäc van Geelkerken. Op de kaart staan de percelen ingetekend die eigendom waren van het Sint Catherinae Gasthuis in Arnhem. Het perceel B, ten noordwesten van de Klarendalseweg, was in 1614 opgedragen aan het Gasthuis. In 1864 kocht Albertus Burgers dit perceel (26,10 are groot) van het Gasthuis met de bedoeling er en molen op te bouwen. Op het moment dat Burgers het perceel kocht, had het nog exact dezelfde vorm als tweeënhalve eeuw daarvoor.

Rechts op de achtergrond de Klarendalse molen De Hoop, die sinds 1906 door de toenmalige eigenaar Derk Jan Teijmes tot De Kroon werd omgedoopt.
De woningen aan de Akkerstraat links, werden na de eerste sanering van Klarendal omstreeks 1880 gebouwd

De molen met oorspronkelijk bijgebouw begin 1975. Met de voorbereiding van herstelwerkzaamheden is inmiddels begonnen.

De molenaar van 'De Kroon',  J. Oostendorp, controleert in juli 1972 het bovenwiel met vang in de kap van de molen.

De Catharijnestraat met op de achtergrond molen De Kroon in 1975. De herstelwerkzaamheden van de molen zijn in volle gang. Het huis dat voor de molen staat, is de voormalige woning van Albertus Burgers, de bouwheer van de molen.

Op deze foto is de zorgwekkende toestand waarin de molen verkeerde op het moment dat de Stichting Vrienden van de Gelderse Molen de nieuwe eigenaar was geworden goed te zien. De foto dateert van oudejaarsdag 1974.

Om verder scheuren en breken tegen te gaan, werd de molen als een rollade verpakt in baddingen en gespannen staalkabels.		Bijeenkomst van vrijwillige molenaars uit Gelderland op de technische dag in augustus 1977. Dergelijke dagen waren bedoeld voor aanvullende praktijklessen, die één keer in de maand werden gehouden. Op de foto , die gemaakt is op de stelling van de Klarendalse molen 'De Kroon', staat rechts assistent-molenaar S. Stegeman. De romp staat in de steigers en het dak van de kap is verwijderd. De foto dateert van juli 1976.
Bij de opening- na de restauratie van de molen in 1977 - was er veel bezoek. Zelfs de oudsten waagden de klim naar boven op de stelling.

Op de graanzolder bevonden zich de maalstenen die door de stoommachine, gas- of dieselmolen werden aangedreven. Bij de restauratie zijn de resten van deze maalkoppels verwijderd evenals het drijfwerk ervan. Thans ligt hier de voorraad graan, meel en bloem.
Voorts staat er een elektrisch aangedreven maalstoeltje (capaciteit 80 kilo per uur, steendiameter 1 meter), die gebruikt wordt bij windstille perioden. En omdat er meel gemalen wordt voor menselijke consumptie, is hier een elektrische zakkenklopper/stofzuiger aanwezig, omdat het zakken kloppen op de stelling, zoals dat vroeger ging, in verband met milieuhygiëne niet meer wordt getolereerd. Niet goed schoongemaakte zakken vervilten en daarin krijgt ongedierte een kans. Ook hier staat nog een antieke wanmolen, zoals deze vroeger op veel akkerbouwbedrijven gebruikt werd bij het scheiden van het kaf van het koren. Tot slot is er een werkbank voor onderhoudswerk  en een bascule voor het zwaardere werk. In de muur bevinden zich zes boogramen die, ondanks dat ze zich onder de stelling bevinden, voldoende daglicht binnenlaten. In de vloer zijn twee dubbele luiluiken aangebracht.
 

Alhoewel de naam het doet vermoeden, wordt hier niet gemalen, dat gebeurt op de erboven gelegen steenzolder. Tijdens het malen regelt de molenaar van hieruit het maalproces. Dit gebeurt door 'het bijhouden' van de maalsteen met 'de licht', het zogenaamde 'aan de licht staan', hetgeen de controle inhield van de grofte van het gemalen materiaal. Verder worden de zakken met gemalen materiaal verwisseld voor lege zakken, voor het afwegen op bascule en om de zakken 'op te luien' of 'af te schieten'. Op de stelling om 'de vang te lichten' of 'te vangen', 'op' of 'af te zeilen', een 'oogje in het zeil te houden' ofwel het weer 'in de gaten houden', 'te zwichten' en 'om-' en 'bij te kruien'.
Omdat de molen thans uitgerust is met drie koppels maalstenen, vindt men op de maalzolder alles voor de bediening in drievoud: het paard met de pasbalk, de bolspil of onderspil, de lichtboom, de meelpijp en de meelbak van de erboven gelegen maalstenen. De bascule wordt gebruikt voor het afwegen van het afwegen van het gemalen materiaal. Verder is op deze zolder en oud stukje mechanisering te zien, dat rond 1900 in veel molens is aangebracht. Een koppel stenen is uitgerust met een regulateur. Deze zorgt tijdens het malen voor het '  'bijhouden' van de steen bij aanwakkerende of afnemende wind. Voor de verbinding met de begane grond zorgt de hier aanwezige 'antieke' intercom. In de vloer bevindt zich een dubbel stel luiluiken en in de muur zijn vier boogramen en twee deuren die toegang verlenen naar de stelling. Er zijn twee deuren aangebracht, omdat het kan gebeuren dat het wiekenkruis net vóór of dichtbij een deur staat te draaien, de stelling moet dan via de andere deur betreden worden.

Op de steen zolder bevonden zich drie maalstoelen met de daarbij behorende steenspillen, die alle afzonderlijk gekoppeld kunnen worden aan het spoorwiel. De drie maalkoppels hebben ieder een eigen functie. het koppel zeventiender Bentheimer zandsteen wordt gebruikt voor het malen van fijn tarwemeel, dat daarna gebuild wordt tot tarwebloem. Het koppel zestiender blauwe steen dient voor het malen van tarwe en het koppel zestiender kunststeen voor maïs, gerst etc. Maalstenen van Bentheimer zandsteen komen zelden voor in Nederland en zijn als bijzonderheid heel waardevol. Een zeventiende maalsteen heeft een doorsnede van ongeveer 150 centimeter, een zestiender heeft een doorsnede van 140 centimeter. Tussen de maalstoelen zijn twee steenkranen geplaatst voor het verwijderen of keren van de bovenste maalstenen. Deze maalsteen, de loper genaamd, kan in de steenkraan 180 graden gekanteld worden om het bilsel te controleren en eventueel opnieuw te billen (scherpen). Hiervoor hangt een rijtje, ten dele 'antieke' bilhamers aan de muur.
Het te malen graan wordt in een zak via het luiwerk op de bok van de maalstoel gezet. De zak wordt dan in de kaar (grote trechter) leeg gestort om vervolgens via de schoe of schuddebak in het kropgat (het hart van de loper) naar gelang de snelheid gedoseerd te worden. Het graan wordt dan tussen de stenen versneden, vervolgens verkleind en bijna aan de buitenste rand van de maalstenen fijn gewreven. Het valt dan tussen de loper en de meelkuip en wordt door de draaiende steen verplaatst naar het gat in de meelring, waar het via de meelpijp naar de maalzolder wordt afgevoerd. Ook op de steenzolder kan de steendruk van de loper met de hier aanwezige lichtboom bediend worden. In de muur zijn vier boogramen aangebracht. In de vloer zijn luiluiken voor het graantransport naar boven. Via een steile ladder met zestien sporten passeert men het grote spoorwiel en komt men op een klein zoldertje.

De luizolder is aangebracht tussen de vier hoofdliggers/kruisbalken. Hier is duidelijk aan de zolder te zien dat de molen scheef staat. Dit ongeveer 90 centimeter uit het lood staan komt door de verzakking die plaats vond nadat in de jaren twintig de helling waarop de molen stond ongeveer 1 meter werd afgegraven.
Om de koningsspil boven het spoorwiel is een ronde luitafel aangebracht. Met een stuurtouw kan men het luiwiel hierop laten zakken. Bij een draaiende molen gaan dan het luiwiel en de luias draaien en wordt het luitouw (hijstouw) opgewonden.
Zo kan de molenaar met windkracht de zakken met graan via de luiluiken naar de steenzolder ophijsen. Op elke zolder is dit met het stuurtouw te bedienen. Als de molen niet draait, dan kan dit hijsen met de hand gebeuren met behulp van de luireep, die over het gaffelwiel loopt aan de andere kant van de luias. Hierbij maakt men dezelfde beweging als bij het luiden van torenklokken. Op deze zolder kan men ook de steenspillen van de maalstenen in of uit het werk zetten. In de molenromp is aan de westzijde één boograam aangebracht.

Het is laag en schemerig op de kapzolder, omdat er slechts een weinig licht valt door de kleine raampjes in het achterkeuvelens van de kap. In het midden van de zolder zien we de koningsspil met daarop de bonkelaar en haaks  daarop het bovenwiel met de zware gietijzeren molenas. Links van het bovenwiel is de pal aangebracht, die het teruglopen van het wiekenkruis moet beletten. De pal wordt bediend vanaf de stelling. Om het bovenwiel zijn houten vangstukken aangebracht, die weer via de vangbalk en de vangtrommel eveneens vanaf de stelling met het vangtouw bediend worden. Via de zogenaamde hanetree komt men in de kap. Hier wordt de molenas, die voor en achter in hardsteen ligt, met reuzel (varkensvet) gesmeerd. De gehele kap kan draaien op het zogenaamde Engelse kruiwerk tussen de muurplaat en de overring van de kap. Iets voor het midden van de kap ligt een zware balk, de lange spruit, die aan beide zijden naar buiten gaat. Hieraan zijn de schoren van de staart bevestigd, waarmee de molenaar via het kruiwiel de kap kan draaien.

In de jaren vijftig en zestig dreigde het oude ambacht van molenaar uit te sterven. Het graan wordt in meelfabrieken verwerkt, hout komt uit moderne zagerijen en de polders worden met elektrische pompen drooggehouden. In 1970 startte J. Malisse van de Gelderse Molencommissie een opleiding tot vrijwillig molenaar om te voorkomen, dat de molens in Gelderland tot stille dode monumenten zouden vervallen, want molens moeten draaien.
In 1972 werd in samenhang met de 'Vereniging de Hollansche Molen' het 'Gilde van Vrijwillige Molenaars' opgericht. Het Gilde verzorgt de opleiding en neemt daarna met examinatoren van de 'Vereniging De Hollandsche Molen' een proeve van bekwaamheid af. De leerling-molenaars moeten voordat zij dit examen kunnen afleggen minimaal 150 uur gedurende alle vier de jaargetijden op verschillende molens een opleiding hebben gevolgd. Daarnaast moet een flinke hoeveelheid literatuur bestudeerd worden, die op de maandelijkse lesavonden behandeld wordt. het is de bedoeling dat de geslaagde molenaars het nodige doen om de molens in stand te houden. Daarbij gaat het er niet alleen om de molens te laten draaien of malen, maar tevens om klein onderhoudswerk te verrichten. Een stilstaande molen gaat in een jaar harder achteruit dan een molen die tien jaar regelmatig draait.